วันที่ 7 พฤศจิกายน 2548 เป็นวันแรกที่ผมได้รับใช้ใต้เบื้องพระยุคลบาท ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ผมจำได้ว่าเป็นวันที่ภาคภูมิใจที่สุด

ก่อนหน้านี้ ผมปฏิเสธที่จะทำอาชีพครู เพราะได้เป็นความลำบาก ยากจนของพ่อและแม่ซึ่งเป็นครูทั้งคู่

ผมยังจำได้ว่า เราต้องซื้อข้าวสารที่ละลิตรมาหุงกันกันอย่างประหยัด เพราะเงินเดือนของพ่อกับแม่ไม่พอ อยากกิน อยากได้อะไร ก็ไม่ค่อยได้ตามใจ พ่อกับแม่ยังต้องขี่มอเตอร์ไซต์ไปสอนวันละหลายสิบกิโลเมตร (เหมือนกับผมตอนนี้ ที่ต้องขี่ไปกลับวันละเกือบ 50 กิโลเมตร)

ที่พ่อกับแม่ไม่ค่อยมีใช้นั้น เพราะเงินเดือนน้อยมาก น้อยจนกระทั้งผมเคยได้ยินว่า อย่าให้ลูกหลานไปเรียนครูกันนะ เดี๋ยวอดตาย หนี้เยอะ นอกจากเงินเดือนจะน้อยแล้ว พ่อกับแม่ก็ต้องเจียดเงินบางส่วนไปจัดหาอุปกรณ์การเรียนการสอน (ดูๆไป เหมือนกับครูในทุกวันนี้เลย ที่ต้องออกเงินซื้อสื่อ สร้างสื่อเอง ยกเว้นโรงเรียนใหญ่ๆที่ได้เงินแล้ว ได้เงินอีก)

...จากภาพดังกล่าว ทำให้ผมไม่อยากที่จะเป็นครู และเคยบอกกับครอบครัวไว้ว่า จะเป็นอาชีพสุดท้ายที่จะเลือกทำ

จนกระทั้งได้มาพบกับแม่ของผมอีกท่านหนึ่ง ท่านผู้ช่วยศาตราจารย์สุรีย์  ไวยกุฬา ผู้พลิกฟื้นความคิดของเป็นครู ผู้มีโอกาสสร้างบุญตลอดเวลา และยังมีโอกาส "โกง" น้อยที่สุดด้วย

ผมยังจำความรู้สึกในวันนั้นได้

...ความรู้สึกที่บอกกับตัวเองตลอดเวลาว่า "เราต้องเป็นครูๆ"

ตลอดเวลา 8 ปีที่ผ่านมา เรื่องราวมต่างๆยังอยู่ในความทรงจำของผม ไม่ว่าจะเป็นเรื่องโดนรถโดยสารเอาเปรียบวันที่ไปสมัคร ไปนอนพักที่โรงแรมสุดเฮี้ยน เดินไปสอบจนรองเท้าขาด การสอบสัมภาษณ์สุดระทึกและภูมิใจ นี่ยังไม่รวมเรื่องราวของลูกศิษย์สุดเฮี้ยว เคี่ยวเข็ญกว่าจะแก้ 0 หมด ไหนจะเรื่องพฤติกรรมต่างๆ  เรื่องราวการเดินทางไปทำงานที่เสี่ยงชีวิต ทั้งเดินทางใช้เวลาเกือบ 3 ชั่วโมงต่อวัน ขึ้นรถ 2 ต่อ แล้วขี่มอเตอร์ไซต์ลุยลูกรังอีก 4.5 กิโลเมตร ขี่รถมอเตอร์ไซต์แซงซ้ายรถบรรทุกอ้อย บรรทุกข้าวกับพี่ดา (มีครั้งหนึ่งที่เกือบตายเพราะจะโดยรถ 10 ล้อเฉียว จำได้เลยว่า ล้อรถสิบล้อห่างไม่ถึง 10 ซม.)

...เฮ้ออออ

พูดเรื่องเก่าๆก็คิดถึงลูกศิษย์ทุกรุ่น บางคนก็จบไปแล้ว ได้ดิบได้ดี บางคนก็ยังค้นตัวเองไม่พบ บางคนมาเรียนครู (แถมครูวิทย์อีกต่างหาก) ผมนะ อยากจะบอกว่ามันว่า "ไอ้ฝนเอ๊ย!! เป็นครูมันไม่ค่อยรวยนะลูก" 555+

ขอบคุณผู้มีพระคุณทุกท่าน
ขอบคุณเจ้านาย และผู้ร่วมงานทุกท่าน ที่ต่างเป็นบทเรียนให้ศึกษา
ขอบคุณ รอยยิ้มของลูกศิษย์เวลาที่ผ่านความลำบากไปได้ (เมื่อโดนหัวโขนที่ครูสวมเคี้ยวเข็ญ)

...ผมจะตั้งใจ ทำหน้าที่ข้าราชการครูในพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวต่อไปครับ

ครูแชมป์ พิริยะ  ตระกูลสว่าง