กรุแตกที่จ่าการบุญ จริงๆแล้ว... (ตอนที่ 1)

ยังไม่เป็นที่กล่าวขานกันสักเท่าไร สำหรับการค้นพบไหที่ถูกฝังใต้ดินจำนวน 2 ไห จากการขุดหลุดเพื่อฝังฐานของเข็มชินเจาะ เพราะทางผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้องได้ประชาสัมพันธ์ให้กับคณะผู้ปกครองนักเรียนชั้น ป.1 ที่มารายงานตัวเพียง 2 รุ่นเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ ครูแชมป์เองได้ไปยืนดูขั้นตอนการทำงานตั้งแต่วันแรก โดยช่างได้รื้อสนามฟุตซอลออก แล้วทำการปรับพื้นที่ ตัดต้นไม้ บริเวณสนามของโรงเรียนจ่าการบุญ จังหวัดพิษณุโลก ช่างได้ทำเครื่องหมาย แล้วใช้รถที่มีหัวกระเทาะเอาชั้นคอนกรีตที่หน้าประมาณ 8 - 10 นิ้ว ออกมา จากนั้นก็ใช้แรงคนขุดดินออก 1 ชั้น แล้วเอาอิฐตัวหนอนออก แล้วใช้หัวสว่านเจาะชั้นดินชิ้นมา (ความลึกน่าจะประมาณ 3 เมตร) แล้วเอาแม่พิมพ์ลงไป แล้วคว้านเอาดินโคลนขึ้นมา ขั้นตอนสุดท้ายเล่นเอารถของคุณครูที่จอดบริเวณนั้นเปื้อนเป็นจุดๆ เต็มรถ

ตอนที่ยืนดูกันอยู่ พวกผมยังคุยกันเล่นๆ ถ้าตอนสะบัดมีพระกระเด็นออกมาจะทำไง มารู้เอาตอนหลังว่า มีน้องอัตราคนหนึ่ง ได้พบเศษถ้วยกระเบื้องชิ้นไม่ใหญ่มาก กองปะปนอยู่กับดินที่กองอยู่ ก็เก็บเอามากะว่าจะเอาไปให้ผู้สันทัดด้านวัตถุโบราณตรวจสอบอายุดู แต่ก็พบเรื่องแปลกประหลาดบางอย่าง (ไม่ขอเล่ามากนะครับ เพราะส่วนนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคล)

แต่เมื่อวันที่ 23 มีนาคม 2558 ผมได้ไปโรงเรียนตามปกติ ทันทีที่ลงชื่อเสร็จ น้องแป๊ก ได้หยิบพระออกมาอวด แล้วบอกว่า เมื่อวาน เค้าเจอพระกัน ผมรีบปรี่เข้าไปหาพร้อมกับตาโตเท่าไข่ห่าน

"จ่าการบุญกรุแตก!!!"

ผมเผลอพูดออกมาอย่างดัง (ดีว่า ตอนนั้น ยังไม่มีผู้ใหญ่ที่ตรงนั้น) ตอนแรกความรู้สึก 2 อย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกัน นั่นก็คือ "แตกจริง" หรือ "ยัดกรุ"

ผมจึงพยายามสอบถามหาผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ เพื่อนำข้อมูลมาประมวลก่อนจะปักใจเชื่อด้านใดด้านหนึ่ง

ส่วนที่คิดว่าแตกจริงนั่นก็เพราะ บริเวณที่โรงเรียนจ่าการบุญตั้งอยู่นั้น เป็นวัดเก่าถึง 2 วัด คือ วัดราชคฤห์ กับ วัดสะตือ แล้ววันที่ผมไปยืนดูคนงานขุดนั้น ถ้ารวมชั้นคอนกรีต ชั้นถมดิน ชั้นอิฐตัวหนอน ก็จะมีชั้นดินที่สีแตกต่างกันอีก 2 ชั้น ชั้นละประมาณ 40 - 50 ซม.

แต่ในความคิดว่า ยัดกรุ นั้น มันก็ยังมีอยู่ เพราะโอกาสเป็นไปน้อยมากที่จะบังเอิญไปขุดบริเวณนั้นพอดี เรื่องนี้ ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว (อันนี้โคนัน ละ)

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ และสามารถให้ข้อมูลที่เชื่อถือได้คือ พี่บอย ผมจึงได้ไปสอบถาม ซึ่งพี่บอยได้เล่าว่า วันอาทิตย์ บังเอิญมาส่งพี่เงาะเอาของที่โรงเรียน เห็นเค้ากำลังทำพิธีอะไรอยู่ จึงเดินเข้าไปดู ซึ่งในกลุ่มนั้นมีคณะกรรมการสถานศึกษา และ รองฯ ผอ. อยู่ด้วย

พี่บอยอยู่ในขั้นตอนที่เริ่มทำพิธี เริ่มขุด ตอนแรกมีการขุดลงไปด้านข้างของเข็มเสาที่เจาะฝังสำหรับการเจาะยึด แต่ก็ได้พบเศษวัตถุ และพระเครื่องจำนวนหนึ่ง ทาง รปภ. จึงได้แจ้งผู้บริหาร และได้มีคำสั่ง หยุดการก่อนสร้างชั่วคราว (ปิดประตูโรงเรียน) ตอนที่ขุดถึงชั้นที่พบ บริเวณนั้นเป็นเหมือนเสาศิลาแลง และมีไหจมอยู่ติดๆกันกับเสา เมื่อดึงขึ้นมา ไหก็ได้แตกกระจาย พระที่อยู่ข้างในออกมาเป็นก้อนๆ จึงต้องใช้บุ้งกี๋ดัดแปลงต่อไม้ค่อยตักขึ้นมา

พอไปดูหลุมที่สอง ไหที่มีขนาดเล็กกว่า (พี่เงาะเรียกว่า "จู๋") จมอยู่ลึกมาก ต้องค่อยๆแซะดินด้านข้างออกมาก่อน เพราะต้องการให้ออกมาสภาพสมบูรณ์ที่สุด ตอนที่เค้าเอาขึ้นมายังเป็นรูปร่างอยู่ พี่บอยเป็นคนอุ้มเค้ามาที่ห้องของ รองฯ เอง แต่เพราะไหที่ขึ้นมาพบกับสภาพอากาศภายนอก จึงเกิดการร้าวและแตกออกมา ด้านในก็มีพระเครื่องบรรจุจำนวนมาก

ทั้งสองหลุมที่ขุดลงไปนั้น มีความลึกประมาณ 2 เมตร หน่อยๆ พี่บอยซึ่งเป็นคนนอกวงการพระบอกว่า "ถ้าพี่ไม่เห็นกับตา พี่ไม่ได้คุ้ย พี่ไม่ได้อุ้มไห พี่ก็อาจจะไม่เชื่อว่าของจริง" นี่เป็นคำยืนยันของพี่บอยผู้ซึ่งไม่ได้มีผลประโยชน์ มีส่วนได้ส่วนเสียกับทางโรงเรียนเลย (เพราะพี่เค้าแค่มีแฟนเป็นครูในโรงเรียนเท่านั้นเอง)

พอผมไปถามพี่อีก 2 คน โดยต่างเวลา และสถานที่กัน พี่ทั้ง 2 คนก็เล่าได้ใกล้เคียงกัน

(ยังไม่จบครับ อ่านต่อตอนที่ 2 กันเลย)

อ่านต่อตอนที่ 2