ในสภาพของครูแชมป์ตอนนี้ ทำให้รู้เลยว่า ห้องน้ำ เป็นสิ่งสำคัญมาก...

ผู้ป่วยเข้าเฝือกที่ขา หรือเท้า ที่ยังสามารถใช้ไม้เท้าช่วยในการเคลื่อนไหวได้ สิ่งสำคัญอีกอย่างหนึ่งคือ พื้นห้องน้ำครับ

พื้นห้องน้ำที่ใช้งาน ต้องแห้ง ไม่ลื่น และควรมีผ้าแห้งไว้สักหน่อย จะได้ซับน้ำที่หกบนพื้นได้ เพราะถ้าพลาดแล้ว อาจจะต้องเพิ่มบาดแผลเพิ่มขึ้นนะครับ

เป็นห่วงทุกคนครับ

T_T เมื่อไร ผมจะหายเนี่ย ใจจะขาดแล้ว

วันนี้ เป็นวันที่เจ็บวันที่สี่แล้ว

อุบัติเหตุเมื่อวันอาทิตย์ ทำให้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง ยังดีว่าได้ทำประกันอุบัติเหตุไว้ เลยแทบไม่ต้องชำระค่าใช้จ่ายใดๆ

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อเช้าวันอาทิตย์ที่ 19 ด้วยความรีบร้อนที่จะไปเก็บผ้าที่ตากไว้หน้าบ้าน บริเวณพื้นที่เหยียบลงไปมันลื่น เลยล้มทับเท้าตัวเองดังแกร๊บ!! รู้สึกเจ็บจี๊ด ใจเสียเลย คิดว่าต้องแตกหักกันบ้างแหละ

จึงเรียกรถแท๊กซี่พาไปส่งโรงพยาบาล สุดท้ายแล้ว จึงต้องเข้าเใอก เพราะกระดูกเท้าแตกสองนิ้ว (มีคนแซวบอกว่า ถ้าน้ำหนักไม่เยอะ คงไม่เจ็บมาก)

ผมนั่งเสียดายโอกาสหลายอย่างที่หายไป แทนที่จะได้ไปเป็นวิทยากรที่รสชภัฏ และได้ไปขายหนังสือที่โรงเรียนใหม่ กลับต้องมานอนช่วยเหลือตัวเองแทบไม่ได้เลย

ขอเวลาทำใจสักพักนะครับ

กรุแตกที่จ่าการบุญ จริงๆแล้ว... ตอนที่ 2

(อ่านตอนแรกได้ที่ กรุแตกที่จ่าการบุญ จริงๆแล้ว...)

ผมเลยนะพระจำนวน 2 องค์ไปให้ผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ดู ท่านแรกบอกว่า "ผิดพิมพ์ เพราะนางพญาของจริงไม่ใช่พิมพ์นี้ คราบไม่ใช่แบบนี้" ท่านนี้ดูโดยผมไม่ได้เล่าที่มาของพระสององค์นี้ให้ฟัง ท่านบอกว่า ดูแล้ว อายุน่าจะประมาณ 30 ปี

วันต่อมา ก็มีอีกท่านหนึ่ง เค้าบอกว่า "ไม่ถึงยุค พิมพ์ไม่ใช่ อายุไม่ถึงยุคนั้น ผมให้สัก 150 - 200 ปี" ท่านนี้ผมไม่ได้รู้จักส่วนตัว ระดับความเชื่อถือสำหรับผมนั้นยังน้อย

ผมเอาไปให้พี่อีกคนหนึ่งดู เค้าบอกว่า "พิมพ์ไม่ได้ แต่เนื้อให้" ผมก็ถามเค้าตรงๆว่า ทำได้ไหม เค้าบอกทำได้ แต่ใช้เวลา เค้าให้ จริง/ยัด 90/10 แต่หลังจากนั้น พี่เค้าก็นำไปให้เซียนอีกหลายคนดู เค้าจริงกลับมาบอกผมเมื่อวันก่อนว่า "เค้าเชื่อว่าจริงเต็ม 100 ไม่ใช่นางพญายุคนั้น แต่ก็อาจเป็นของวัดราชคฤห์ หรือ วัดสะตือ"

กรุแตกที่จ่าการบุญ จริงๆแล้ว... (ตอนที่ 1)

ยังไม่เป็นที่กล่าวขานกันสักเท่าไร สำหรับการค้นพบไหที่ถูกฝังใต้ดินจำนวน 2 ไห จากการขุดหลุดเพื่อฝังฐานของเข็มชินเจาะ เพราะทางผู้ใหญ่ที่เกี่ยวข้องได้ประชาสัมพันธ์ให้กับคณะผู้ปกครองนักเรียนชั้น ป.1 ที่มารายงานตัวเพียง 2 รุ่นเท่านั้น

ก่อนหน้านี้ ครูแชมป์เองได้ไปยืนดูขั้นตอนการทำงานตั้งแต่วันแรก โดยช่างได้รื้อสนามฟุตซอลออก แล้วทำการปรับพื้นที่ ตัดต้นไม้ บริเวณสนามของโรงเรียนจ่าการบุญ จังหวัดพิษณุโลก ช่างได้ทำเครื่องหมาย แล้วใช้รถที่มีหัวกระเทาะเอาชั้นคอนกรีตที่หน้าประมาณ 8 - 10 นิ้ว ออกมา จากนั้นก็ใช้แรงคนขุดดินออก 1 ชั้น แล้วเอาอิฐตัวหนอนออก แล้วใช้หัวสว่านเจาะชั้นดินชิ้นมา (ความลึกน่าจะประมาณ 3 เมตร) แล้วเอาแม่พิมพ์ลงไป แล้วคว้านเอาดินโคลนขึ้นมา ขั้นตอนสุดท้ายเล่นเอารถของคุณครูที่จอดบริเวณนั้นเปื้อนเป็นจุดๆ เต็มรถ

ตอนที่ยืนดูกันอยู่ พวกผมยังคุยกันเล่นๆ ถ้าตอนสะบัดมีพระกระเด็นออกมาจะทำไง มารู้เอาตอนหลังว่า มีน้องอัตราคนหนึ่ง ได้พบเศษถ้วยกระเบื้องชิ้นไม่ใหญ่มาก กองปะปนอยู่กับดินที่กองอยู่ ก็เก็บเอามากะว่าจะเอาไปให้ผู้สันทัดด้านวัตถุโบราณตรวจสอบอายุดู แต่ก็พบเรื่องแปลกประหลาดบางอย่าง (ไม่ขอเล่ามากนะครับ เพราะส่วนนี้เป็นความเชื่อส่วนบุคคล)

แต่เมื่อวันที่ 23 มีนาคม 2558 ผมได้ไปโรงเรียนตามปกติ ทันทีที่ลงชื่อเสร็จ น้องแป๊ก ได้หยิบพระออกมาอวด แล้วบอกว่า เมื่อวาน เค้าเจอพระกัน ผมรีบปรี่เข้าไปหาพร้อมกับตาโตเท่าไข่ห่าน

"จ่าการบุญกรุแตก!!!"

ผมเผลอพูดออกมาอย่างดัง (ดีว่า ตอนนั้น ยังไม่มีผู้ใหญ่ที่ตรงนั้น) ตอนแรกความรู้สึก 2 อย่างเกิดขึ้นพร้อมๆกัน นั่นก็คือ "แตกจริง" หรือ "ยัดกรุ"